Peter Kemp

Lieve Jacqueline, Kaj en Sven,

Ik wil jullie heel veel sterkte toewensen met het verlies van jullie partner en vader. Ik vind het heel erg dat ik niet persoonlijk aanwezig kan zijn om jullie te steunen, maar hoop dat ik met het plaatsen van enkele foto's jullie toch een hart onder de riem kan steken. Jacqueline en ik kennen elkaar van de lagere school en gaan dus al een hele lange tijd terug. Toen Peter in haar leven kwam, was ook net Pete in het mijne gekomen. Heel bijzonder dat we toen ook tegelijk zwanger waren!! Er zijn heel veel mooie foto's van ons met onze mannen. Hierbij een foto van die ik genomen heb terwijl we in 2013 op de schaatsbaan in Delft waren met elkaar.

Prachtige foto uit 2005 gemaakt ergens in een cafe in Delft, waar Peter met veel liefde kijkt naar de kleine Sven

Deze foto is gemaakt in 2015 toen ik even over was uit Australie voor het huis in Delft met het hele gezin.

Naar mijn weten de enige foto waar we met beide gezinnen compleet opstaan. Ook gemaakt in 2015 toen Pete, Max en ik in Nederland waren. Ergens in een cafe in Delft.

Dit was in 2000, in 's Gravendeel, Peter en Jacqueline aan het oefenen met baby Max, ondertussen zelf zwanger van Kaj, die 3 maanden later kwam.

Hier met de kleine Kaj, foto gemaakt in 2001 in ons huis in 's Gravendeel. Nauwelijks meer voor te stellen dat Kaj zo klein was, als je hem nu ziet!!

Dit was een kleine greep uit de vele foto's die ik heb gemaakt. Ik sluit af met een foto van 2017. Ik will jullie heel veel sterkte toewensen en hoop dat jullie kracht kunnen halen uit de more herinneringen die Peter heeft achtergelaten. Heel veel liefs, in gedachten ben ik bij jullie!

Samen gedoken in Nederland, samen calibreren    op een tienduizende graad, samen delibreren over Nasivin vooraf gebruiken bij de duik. Bakkie doen bij Kobus Koch, praten over jeugdhulp breed. Ter zijde gestaan aankoop huis . Als we elkaar zagen was het altijd goed.

Thank you for all you have given us. Thank you for introducing us to your art and your life. We will never forget you. Friend, dear friend.

Beste vriend, mentor, creatieve fotomaat ik ga je missen!

Wat een super lieve man is Peter. Wat heeft hij een passie voor de fotografie. Zulke mooie beelden gemaakt van mijn vrouw Nadine en van mijn zoontje Johni

Een film wat ik gemaakt hebt voor hem. 

https://youtu.be/J6IKvUKkWXc?si=qkzh-p5_1atvC3wi

https://youtu.be/fkuVTG8YUYE?si=j9Q614kLGII1meul

Johnny ten have 

Ik kende Peter al meer dan 40 jaar. De paden van het basketball kruisten zich bij Rotterdam Toen nog AMVJ, later Gunco) , waar Peter een zeker niet onverdienstelijke speler was bij  Gunco Rotterdam. Hij speelde in het eerste team dus we zagen elkaar ook niet dagelijks, maar regelmatig genoeg om voor mij al een beeld te creëren “Goh wat een toffe gozer” Hij was (bijna) altijd vrolijk en lachend aanwezig behulpzaam en keek met die kenmerkende pretoogjes naar de wereld.

Toen we beiden wat ouder werden en er andere interesses kwamen raakten we het contact een beetje kwijt. Tot het moment dat ik via een gemeenschappelijke vriend hoorde dat Peter fotografeerde. Ik had net mijn eerste Canon 350 gekocht en wist nog van niets en Peter maakte in die tijd al de mooiste werken.

Ons contact trok weer helemaal aan, we praatten over fotografie en snel bleek dat we elkaar konden helpen. Een fotoshoot van Peter is geen fotoshoot, dat is een project. Waar op de dag zelf meestal al een groot team in de weer is, was Peter in zijn hoofd al maanden bezig met het uitwerken van het concept. Zijn moodboards waren vreselijk doordacht en zelfs tot op het niveau van de poses uit gewerkt. Ik leerde verschrikkelijk veel van hem en hij nam altijd de tijd om bepaalde zaken nog verder aan je uit te leggen. Hij genoot van fotografie.

Ik moest altijd lachen als hij vertelde dat hij weer was uitgenodigd op een lezing. Peter was wars van techniek en alle cursisten vielen vaak van hun stoel als hij ook bij de 5e foto die besproken werd,  de Exif doorgaf van zijn meesterwerken: 125ste, 9.0. Voor het licht gebruikte hij in het begin meestal twee “parapluutjes”.

Ik vond het daarom heerlijk als ik hem kon helpen met een extra snootje  of striplight om nog meer aan zijn foto’s toe te kunnen voegen. Ik heb van het weekend met weemoed de foto’s bekeken van zijn producties waar ik hem mocht assisteren.

Toen de suikerziekte hem noopte om zijn been te laten amputeren was hij bang dat hij de “grote producties” niet meer kon doen, maar iedereen wilde hem helpen. Met name zijn grote steun en toeverlaat Michel Maat heeft ervoor gezorgd dat Peter door kon gaan. En hoe!

Ik kon hem soms helpen met een (nieuwe) studio-locatie en dat hebben we geweten. Peter verzamelde helaas niet alleen de attributen en props voor zijn shoot in zijn hoofd 😉 maar ik vermoed dat hij de grootse klant is geweest van de kringloopwinkel en rommelmarkten. Juist de props waar iedereen van dacht: “wat moet je er mee?” kon hij later in één van zijn concepten feilloos inpassen. Omdat we in anti-kraak studio’s moesten we nog wel eens verhuizen en keken dan soms toch wel weemoedig naar zijn enorme hoeveelheid attributen. Ik noemde hem dan ook wel eens “Malle Pietje” (sorry, alleen voor de ouderen onder ons). Kinderwagens, kerkbankjes, een volledige parachute uit de jaren 50, Peter kon er wel iets mee. Zijn noodgedwongen verhuizing uit de studioruimte in de Spaanse Kubus ging hem aan zijn hart maar hij heeft daar de laatste tijd door zijn gezondheid nooit zoveel gebruik van kunnen maken als hij eigenlijk gewild had.

En dan vorige week….. eerst het telefoontje dat hij overgebracht was naar een palliatieve afdeling en vrijdag het bericht dat Peter aan zijn laatste reis is begonnen. Bizar , onwerkelijk, want hij was nog niet klaar met zijn fotowerk….  Peet, dank je voor wat we samen in de fotografie mochten doen.  Maak er wat moois van “boven”

Jacqueline, Kaj en Sven, verder familie en vrienden heel veel sterkte met dit enorme verlies.

Mijn koffer bevat gelukkig de herinneringen van de mooie dingen die je maakt en waarbij ik je kon helpen…..

Peter, ik kon het niet geloven dat jouw verhalen hier stoppen, we moeten het nu doen met dromen en herinneringen.

Het was gaaf om jouw te leren kennen en ook nog s om met jouw en je top-team te mogen werken en meedenken.

Het ga je goed en zal je nooit vergeten.

Maak er een mooi feest van daarboven.

Lieve Peter,

Dezelfde dag dat ik het vreselijke nieuws hoorde kreeg ik een herinnering op fb van een van onze prachtige creaties samen. 

Zoveel leuke samenwerkingen en gesprekken met je gehad. 

Ik ga je missen.

Lieve Jacqueline en zonen.

Wat een oorverdovende stilte laat Peter achter.

Alle mooie herinneringen zullen blijven en ik ben dankbaar dat ik er een deelgenoot van mocht zijn.

Het nieuwe project kunnen wij niet meer uitvoeren, maar ergens in de ruimte galmen de ideeën na.

Rust zacht Peter ⚜️🙏⚜️

Lieve Jacqueline, de jongens, zijn vader, verdere  familie en vrienden, sterkte met dit grote gemis.

Peter en ik werkten samen jarenlang in de Adriaanstichting, later Rijndam. Hij als fysiotherapeut, ik als logopedist. Wat een grappenmaker was hij! Altijd in voor een geintje en daar had hij zelf vaak de grootste lol om. Hij had dan ook echt van die pretoogjes. We hebben samen met wat collega's nog eens mee gedaan aan een korfbaltoernooi voor gezondheidszorginstellingen. Op de foto staat Peet met mijn korfbalrokje aan. Ook gingen we regelmatig in het weekend met wat collega's in Delft wat drinken bij Kobus Kuch op de Beestenmarkt. Op een gegeven moment werd hij zorgcoördinator op het Pluspunt en zagen en spraken we elkaar niet meer. Groot is de schrik die het bericht van zijn overlijden bij mij teweegbracht. Ik wens Peters gezin en andere dierbaren heel veel sterkte en kracht om dit verlies te dragen. 

.........die je ooit was vergeten bij de workshop die we in Schiedam met andere fotograferen en modellen hadden georganiseerd. menige fotograferen zijn dit ooit een keer vergeten of hun batterij vergeten die nog in de oplader thuis zat. Ik ga je mijn tweede camera en je zal wel even te balen natuurlijk, maar het kon verder de pret niet drukken. 

Peter je had zoveel passie in je fotografie, en zo ontzettend veel prachtig en geweldig werk heb je gemaakt maar ook de interesse naar andere mensen en fotograferen toe was zo mooi! 

Ik mocht je ook wel eens helpen bij een foto met mijn Photoshop wat ik met zoveel liefde voor je deed. Je steunde mij ook bij mijn lezing in Italië waar ik zo ontzettend nerveus voor was. 

En ook de telefoontjes en whatsappen met elkaar over wat voor ideeën je had en je zag dat ik bezig was met Ai in Midjourney en jij ging dat ook even doen om dingen te maken voor inspiratie en dan zei je.... "dit zou ik willen maken.. een hele grote trompet waar een model op zit, maar hoe zou ik het kunnen verwezenlijken" en ik ging dan met je meedenken en ik zei dan ... "Papier-maché en ik wil je erbij helpen"!  Het ging toen even niet lekker met je en het is er eigenlijk nooit van gekomen helaas en niet te weten dat dit zou gebeuren....... 

Soms in het leven denk je, had ik maar..... en dit wil ik even tegen je zeggen Peet...

Rust zacht lieve Peter...

Jacqueline, Kaj en Sven en alle nabestaande en vrienden ontzettend veel sterkte met dit grote verlies

Een tijdje studio's (Schiedam, Vlaardingen) met Peter gedeeld en ook wel shoots samen gedaan. En zijn prop's gebruikt voor mijn eigen shoots. Daarbij zijn aanpak en werkwijze kunnen bestuderen. Veel van geleerd. De familie wens ik sterkte toe bij dit verlies. Een foto bijgevoegd, geïnspireerd door de werkwijze van Peter 

Deze foto stuurde Peter mij in 2021. Wat was hij trots op zijn jongens! 

Jaren hebben we samen gewerkt als Rijndam therapeuten op Pluspunt. Peter eerst als fysiotherapeut en daarna als zorgco. Met veel energie en enthousiasme zette hij zich in voor de integratie van mytylschoolleerlingen op de reguliere basisschool Pluspunt. 

Nadat hij kampte met gezondheidsproblemen en minder ging werken overlapten onze werkdagen niet meer en zag ik hem incidenteel bij besprekingen. Van te voren wilde hij altijd even bijpraten en weten hoe het met mijn meiden (dochters) ging en vertelde hij over zijn jongens. Toen mijn eerste kleinzoon geboren werd in 2018, Kai, stuurde hij me trots een bericht: wij hebben ook een Kaj, iets groter 2 meter! 

Nadat zijn gezondheid het niet meer toeliet om verder te werken, heeft hij gelukkig zijn grootste hobby nog wel kunnen voortzetten!  Via Facebook konden we de prachtige resultaten zien! 

Jacqueline, Kaj en Sven, heel veel sterkte met dit grote verlies!!

 

Bedankt Peter voor je inspirerende workshop die je in 2011 voor ons hebt gehouden in Noorwegen. We hebben een heerlijk weekend gehad met jou en je prachtige vrouw. Je zult altijd in mijn gedachten zijn als ik mijn fotografieprojecten doe. Mijn gedachten gaan uit naar uw vrouw en kinderen. (Geschreven met Google Translate)

R.I.P

Beste Peter,familie,

Zoveel respect voor hoe we jou op Pluspunt kenden,de gezelligheid,de passie voor je werk en je schitterende fotos. Persoon,mens om nooit te vergeten. Toen ik 10 jaar geleden op mezelf weer ging wonen moest en zou ik een foto van je hebben. Nu met een gouden randje hangt hij nog steeds in de  woonkamer. Veel sterkte aan de nabestaanden en we koesteren de herinneringen.

Peter en ik gaan terug naar 1976, we speelden beide basketbal en om beter te worden hebben we samen vele uren extra getraind in de gymzaal aan de Nieuwelaan. Later kwamen Lance Strong en nog een paar jongens van DAS erbij. Peter was zeer gedreven in wat hij deed en ging voor het beste wat later bij andere projecten niet anders was. Niet alleen sportief hadden we een klik ook creatief waren we samen een goed duo. Via onze goede vriend Hesley kregen we de opdracht om decors te ontwerpen en uit te voeren voor Afro Caribe (zie foto, Peter op de voorgrond en zijn vader).Toen Peter zich ging toeleggen op fotografie heb ik bij een paar projecten mee geholpen om de foto’s die Peter voor zich zag te realiseren. Peter een vakman met een visie, creatief en een oog voor detail, geliefd bij vele vakbroeders. Met een smalle beurs, en met zijn motto “less is more”, heeft Peter ongelooflijke mooie foto’s gemaakt. Aan een periode van bijna vijftig vriendschap is een einde gekomen, maar dat wil niet zeggen dat de mooie herinneringen niet blijven bestaan. Je hebt  lang gestreden maar nu heb je rust gevonden goede vriend.

Ik leerde Peter kennen toen hij mijn collega werd bij KDC Zonnehof in Naaldwijk. Als enige man kwam hij daar, als fysiotherapeut, het team versterken. Omdat Peter geen rijbewijs had en ik langs zijn route kwam, vroeg hij al snel of hij met mij mee kon rijden van en naar het werk. Dat waren altijd hele gezellige ritjes, geen stiltes, want Peter had altijd wel iets te vertellen. Toen Peter een andere baan kreeg zijn wij contact blijven houden. Gezellige etentjes, concerten of gewoon "een bakkie" in Delft, hem assisteren bij een shoot en het delen van alle creatieve foto en schilder ideeën die we hadden. Het elkaar zien werd minder toen ik ging verhuizen, maar we wisten elkaar altijd te vinden, door dik en dun, via de app of telefoon. Het was altijd goed.

Lieve Peter. Bijzondere vriend. Bedankt voor alles. Ik ga je missen. 

Jacqueline, Kaj en Sven heel veel stekte

Sterkte voor jullie…

Peter en ik vormden een goed team als voorzitter  en notulant bij talloze vergaderingen.

Je kon goed samenvatten en was niet bang om je mening te geven.

De vele systeemwijzigingen maakten je boos!

Samenwerking tussen ons verliep altijd goed en zo af en toe moest wel je emotie eruit, dat betekende dan een uurtje overwerk. Ik leerde je kennen als mens met het hart op de juiste plaats: zo wilde je naar Roemenië na het zien van lelijke beelden in een kinderziekenhuis.

Pijnpunt was de onevenredige betaling die tussen school en revalidatiecentrum  bestond. We deden het zelfde werk!

Het terug moeten in aantal uren hakte er ook flink in…het brak je niet want je overwoog serieus te solliciteren naar de functie van schooldirecteur.

Als fotograaf maakte je de overstap van natuurfotografie naar meer verhalend werk en met succes!

Je vroeg mij een keer in te vallen en dat leidde tot een reeks fotoshoots. Door een goede samenwerking, veel humor en creativiteit bereikte je diverse platforms waar je werk werd gewaardeerd! Zelfs verscheen er een artikel in de VS met als titel “Peter Kemp scares people away from plastic surgery” nadat we een shoot hadden met het Roemeense model Christina H waarin op morbide wijze de spot werd gedreven met plastische behandelingen. Deze Christina zei dat ze later wilde zijn zoals wij. Het tekende de omgang tussen Peter en mij. Wrang is daarbij dat Christina niet ouder dan dertig zou worden..

Peter vervolmaakte zijn werk zodanig dat hij een eigen stijl ontwikkelde.

Op diverse gerenommeerde fotoplatforms zal zijn werk ons steeds aan hem doen herinneren.

Ik heb ook nog mooie herinnering aan ons concertbezoek van George Michael en Pink Floyd!

Je maat Rudolf.

Lang geleden… voor de fotografie was er een andere passie: duiken. Aan het einde van de vorige eeuw traden we in de voetsporen van Jacques Cousteau. Met maar liefst 121 duiken samen sta je op de derde plaats in mijn logboek en ik geloof niet dat daar nog iemand voorbij gaat komen. De eerste duiken in Nederland en na het behalen van onze brevetten de eerste reizen over de grens: Spanje, Schotland. Buddy’s onderwater maar de rit heen en weer moest ik mooi in m’n eentje rijden omdat jij nog geen rijbewijs had… later steeds verder de wereld over: Egypte, Malediven. Maar ook dichter bij huis, als we 1 keer per jaar de kinderen op je werk konden laten duiken in het zwembad. 

De foto waarop je poseert als Jacques Cousteau staat in m’n geheugen gegrift (ik kan ‘m helaas zo snel niet terugvinden maar zag ‘m hier al voorbij komen). Ik ga snel m’n diaprojector weer eens aanzetten, dan zullen de vele duikherinneringen weer tot leven komen.

Goede reis Peter.

We hebben veel goede herinneringen aan de tijd dat Peter werkzaam was bij Pluspunt. 
Peter heeft zich jarenlang  ingezet en hardgemaakt voor de integratie in de samenleving van kinderen met een beperking. Hij heeft dit ook prachtig in beeld gebracht met een serie veelzeggende foto’s.

Peter!
Ik heb je lang niet gezien, maar ben je nooit vergeten. Je stoel op vakkie UU was al heel lang leeg. Ik herinner jouw verhalen over duiken met hamerhaaien ("honderden!"), over mooie concerten in De Kuip (o.a. Pink Floyd) en fotografie (Anton Corbijn vanwege U2 en vooral Erwin Olaf). Mooie herinneringen die er altijd al waren en er altijd zullen blijven. Dankjewel daarvoor mooie kerel! X
Heel veel sterkte Jacqueline, Kaj en Sven

We hebben in onze jeugd jaar na jaar vele uren gebasketbald bij DAS, op het pleintje achter de huishoudschool aan de Juniusstraat, op zondagavonden en tijdens schoolvakanties in de gymzaal aan de Brahmslaan. We werden met de DAS kadetten 2 seizoenen achter elkaar kampioen, de tweede keer zelfs ongeslagen. Het moet in de zomer van 1978 geweest zijn dat we met het team naar de VS vlogen voor een Greyhoud-trip langs de steden aan de oostkust en de Niagarafalls (zie foto gemaakt door Ronald Middendorp). Tijdens die trip trainden we samen in het basketbalkamp van de charismatische Lace Strong, onze inspirerende trainer en coach. Het waren belangrijke tienerjaren die ons gevormd hebben tot de mannen die we werden. Ik koester de vele mooie herinneringen aan die tijd met jou en onze teamgenoten. Dag Peter.

We hebben veel goede herinneringen aan de tijd dat Peter werkzaam was bij Pluspunt. 
Peter heeft zich jarenlang  ingezet en hardgemaakt voor de integratie in de samenleving van kinderen met een beperking. Hij heeft dit ook prachtig in beeld gebracht met een serie veelzeggende foto’s.

Peter heb ik leren kennen tijdens de ‘Bobath’-cursus, ergens rond 1990-1991 zal dat geweest zijn. 
Een enthousiasteling, bevlogen fysiotherapeut, die niet veel later mijn collega werd in de Adriaanstichting. 
Toen ik na wat omzwervingen in 2004 weer ging werken bij wat inmiddels Rijndam was gaan heten, werden we weer collega’s, nu op Pluspunt. 
Altijd gezellig, altijd praatje pot, interesse in mij en mijn gezin en altijd vol trots over zijn gezin vertellend.
‘Ga je wéér wandelen’, vroeg Peter me regelmatig. Ja, dat vond en vind ik fijn, ik had wat minder spannende hobby’s dan hij. 
Zoals hij oprecht in zijn collega’s geinteresseerd was, zo legde hij ook eerlijk en oprecht contact met de kinderen met wie we werkten. Ze liepen met hem weg. 
We missen je.

Veel sterkte voor Sven, Kaj en Jacqueline

In mijn jonge jaren heb ik je veel mee gemaakt. Mooie tijd en jouw wijze woorden daar heb ik veel aan gehad. Goeie reis. x

We gaan je missen, Peter.

Jacqueline, Kai en Sven heel veel sterkte toegewenst om dit verlies een plekje te geven.

Peter hebben we leren kennen als collega fysiotherapeut. Van 1988-1992 heeft hij als collega gewerkt op KDC Zonnehof Naaldwijk aan de Vlietweg.

Op de werkvloer hebben we Peter leren kennen als een zeer betrokken en creatief persoon. Die in was voor een lolletje. Hij was de enige man tussen de vrouwen en leek daar weinig moeite mee te hebben. Hij kon met zijn enthousiasme en de lach op zijn gezicht de kinderen motiveren. 

(De kinderen waar wij mee werkten waren allen ernstig meervoudig beperkt. M.a.w. rolstoel gebonden, niet verbaal communicerend en de nodige medische problemen.)

Om de muren op het KDC op te leuken had hij een paar creaties voor aan de muur gemaakt. Er was er een van een varken met een fietswiel met spakenkralen die de kinderen naar hartenlust in beweging konden krijgen door er met de hand aan te draaien.

Van zijn hand kwamen ook creatieve humoristische tekeningen die hij collega’s cadeau gaf bij speciale gelegenheden. 

Na een aantal jaar wilde hij toch wat meer uitdaging en ging hij werken in een kinder revalidatiecentrum in Rotterdam.

Conny heeft  hem  in 1996 een aantal maal behandeld na een ongeval met zijn hand en veel later in 2015 nog met zijn arm.

De creaties van Peter op het dagcentrum dreigden na jaren in de vuilnisbak te verdwijnen. Pauline heeft deze mee naar huis genomen en vele jaren bewaard omdat ze veel te leuk waren. Het idee ontstond om de creaties aan Peter terug te geven. Uiteindelijk zijn de creaties bij Mi Casa, Su Casa (van Willem van de Steen) terecht gekomen. 

Gezien de goede herinneringen besloten we het contact weer te hervatten.

We zagen elkaar bij Kobus Kuch of Moeke op het terras. Samen een bakkie doen en bijkletsen. Helaas was het maar voor veel te korte duur!.

We herinneren Peter als een zeer creatief, humorvol getalenteerd persoon.

Pauline van den Boogaard
Conny Zeestraten

Ik heb Peter persoonlijk nooit ontmoet maar altijd aan de zij-lijn zijn werk in de fotografie bewonderd. Aan de foto's kon je altijd zien hoeveel werk hij er in had gestoken en met grote precisie er een kunstwerk van maakte. Al zijn werk was niet zomaar een klikje en hup weer een snapshot. Dat kon je gewoon zien want als hij daarmee klaar was, was hij nog niet tevreden. Dan kwam de nabewerking nog. Zijn stijl was super herkenbaar, zoiets als:"Daar komt weer een echte Kemp". Bij zijn foto's bleef je altijd echt even stil staan. Dat is de essentie in de fotografie. Het was knap, en met respect gaan we hem missen als kunstenaar. Familie en vrienden veel sterkte gewenst.

www.devrind.eu

Ik heb Peter leren kennen in de middelbare schooltijd. Basketbal,  reggae en tekenen waren toen zijn passies. Ik bewonderde zijn energie in het leven en toen hij, 45 (!) jaar geleden, een vakantiemaatje zocht om reizen te maken, wilde ik wel mee. Vooral het bezoek aan de VS heeft ervoor gezorgd dat ik Peter beter leerde kennen en hem extra ging waarderen om zijn inzet. Daarnaast konden we het prima vinden met elkaar, wat resulteerde in een hoop lol !

 Het bleef niet alleen bij de VS; samen met Willem Sulsters, werd Parijs onveilig gemaakt als de "Three Amigos", maar ook Rhodos moest eraan geloven. Daarnaast stond meermalen een bezoek aan de platendiskotheek in Rotterdam op het programma en het bezoeken van  veel concerten. 

Na mijn verhuizing uit Delft ben ik Peter uit het oog verloren en ben ik hem pas weer tegengekomen op facebook met zijn nieuwe passie:  fotograferen. Helaas is die hernieuwde kennismaking veel te kort gebleken. 

Dank Peter, dat ik deel heb mogen uitmaken van je leven en wens jou een goede laatste reis.  

Ik wens de familie veel sterkte de komende tijd.

Beste familie, en iedereen,

Wij kennen Peter via Aqua-Delfia, waar we vele vakanties met elkaar gemaakt hebben.

Peter had in die tijd altijd badslipper aan met witte sokken.

Van Zeeland, Egypte, Galapagos Schotland.

Wij wensen iedereen veel sterkte met dit verlies.

Joke van Heest & Rob Groenewegen 

Peter en ik kennen elkaar van heel lang geleden. We kwamen elkaar, denk ik, ergens halverwege de 70's  tegen bij de aspiranten van DAS. Dat team is gedurende opvolgende jaren lang bij elkaar gebleven. Zo nu en dan kwam er iemand bij of ging er iemand af maar de kern was solide. Peter was onze point-guard met een goed schot en uitstekend overzicht. Allemaal jongens die aangestoken werden door het basketbal virus door Lace onze geweldige coach in die tijd. We waren echt een hechte groep. Gingen wanneer we maar konden (illegaal) basketballen in de Brahmslaan sporthal op zon- en feestdagen. Maar ook feesten en partijen waren we allemaal bij elkaar. 

In die periode hadden we ook schoolbasketbal toernooien waar de scholen uit Delft tegen elkaar streden. Peter en ik waren de enige die op het CLD zaten. De rest zat bij het Stanislas of het altijd gevreesde Hugo Grotius. 

Basketballend zijn we in de meeste jeugdcategorieën kampioen geworden. Laatste jaar junioren moesten we naar Groningen, wat toen best een hele opgave was. Het waren mooie jaren waar we veel plezier hebben beleeft. 

Aan het einde van de middelbare school zijn we met deel van ons team naar de VS gegaan. Peter, Ronald, Mark, Marcel, Izzat en ik.  Lace heeft ons toen in NY opgevangen en zijn we naar basketbal wedstrijden in Harlem geweest, in de YMCA West gelogeerd en allerlei wilde tafrelen gezien op 42-street. In mijn archief heb ik nog foto's van onze reis. Ziet er allemaal niet best uit die fotokunsten van mij maar heb toch nog een foto gevonden van Peter en Ronald op de boot op de Hudson river. Helaas zijn nu zowel Ronald als Peet nu niet meer onder ons.

Uiteindelijk na de middelbare school is iedereen uitgevlogen. Zo nu en doen doen we nog wel een poging om de 'Oude DAS-mannen' bij elkaar te halen. Dat lukt sporadisch maar ik heb toch nog een foto gevonden van de laatste keer waar Peter ook bij was.

Ik wil afsluiten met een condoleance aan partner en kinderen van Peter. Wij kennen elkaar niet, maar weet dat ik in ieder geval mooie herinneringen heb met jullie partner en vader. Ik hoop dat het jullie ook lukt de mooie heinneringen die jullie hebben te koesteren net als ik.

Veel sterkte en vriendelijke groet,

Eric Fickel

Hoe omschrijf je een goede vriend die er plotsklaps niet meer is…...

De eerste woorden die naar boven komen zijn humor, eigengereid, principieel, trouwe vriend maar ook een verhalenverteller, altijd al. Vroeger over basketbal, de spelers, de coach, de tegenstanders, het spelletje. Maar ook over zijn leerlingen van de Mitylschool, over zijn werk als fysio.

Hij kon geweldig observeren. Tijdens zijn vakanties maakte hij toen al prachtige foto’s. Vooral van mensen en kinderen. Beetje zoals de foto’s van de Novibkalender.

Maar hij was ook een striptekenaar. We kregen altijd de leukste kerstkaarten, en voor de spelers van zijn bb-team maakte hij cartooneske oorkondes waarvan we wat tekeningen bijvoegen ter herinnering aan de “ Zoo All Stars" trip naar Spanje in 1991. Onvergetelijke herinneringen….

Peter was multicreatief met een aanstekelijke verbeeldingskracht. Samen met Annemieke voerde hij vele gesprekken om ideeën te toetsen, uit te werken en te kijken of sommige plannen ook daadwerkelijk uit te voeren waren.

In de fotografie kwamen al zijn talenten samen: op de set als bepalende spelverdeler ‘zo gaan we het doen’ (scriptschrijver, stilist en regisseur van het verhaal), als scout en coach van de spelers (visagisten, kostuumontwerpers, belichting en modellen), en als schutter ‘de perfecte plaat’.

Dan in 2014 het verwijderen van zijn rechter onderbeen, big impact maar gewoon doorgaan en kijken wat er nog wel/niet kan. Ik heb tijdens het revalidatieproces de nodige filmpjes gemaakt en samen maakten we toch lol ondanks deze shitzooi.

Peter, jongen, we hebben de laatste jaren met je meegeleefd en nog samen mooie herinneringen gemaakt (Circque du Soleil-Brussel) en we hoopten dat je nog vele goede jaren zou hebben, echter het heeft niet zo mogen zijn..…

Het nog niet goed te bevatten dat jij er niet meer zult zijn om op jouw karakteristieke manier je mening te verkondigen over van alles en nog wat.

Weet wel dat we aan je blijven denken en onze herinneringen zullen koesteren. 

Chris en Annemieke

Zoals in ons vorige bericht aangegeven, hier wat juweeltjes van Peter's schrijf- en tekenkunst.

Bijkletsen met een bakkie, altijd gezellig

Peter was mijn eerste ‘echte’ vriendje. We leerden elkaar kennen bij DAS en brachten daar veel tijd door. Hij was een jongen met ambities en dromen. Een goede basketballer en kunstig tekenaar. Tegelijkertijd moest er ook huiswerk gemaakt worden en dat deden we heel serieus bij zijn ouders aan de Looksingel in Den Hoorn. Peter mocht ook een keer mee kamperen, met mijn broertje Bob en zusje Denise, op camping De Wildhoeve in Emst (1976). Warme herinneringen aan onze jarenlange jeugdliefde. Ik wens zijn vrouw en zonen veel sterkte bij dit grote verlies. Milène Junius

Met grote bewondering voor zijn fotografische kunsten denk ik terug aan de foto's die hij gemaakt heeft voor het boekje dat we uitgegeven hebben toen mytylschool de Brug  50 jaar bestond. Op deze foto wordt een marinier vol getroffen door een leerling. En Peter zag dit gebeuren. 

Dank voor je schilderachtige foto's die ik op FB van je volgde.

Peter was het vriendje van mijn zus Milène en vaak bij ons thuis in de Ravelstraat (1975?). Ik herinner me de x dat Peter belde naar onze huistelefoon en vroeg naar Milène; ik deed alsof ik haar ging halen en kwam zelf weer terug aan de telefoon (onze stemmen zijn vrijwel hetzelfde) Peter begon te vertellen en ik antwoordde totdat ik m’n lachen niet meer in kon houden, na z’n eerste grote verbazing moest ook hij hard lachen. En veel gelachen hebben we! In een korte vakantie in Nederland waar z’n ouders een grote kist sinaasappelen meegaven zodat Peter gezond eten had, alles proppen in de Renault 6 met z’n vijven (onze vader zag er graag vanaf om niet mee te gaan). Peter was innemend en bevlogen, we konden het allemaal goed met hem vinden.
Een jaar of 13 geleden hadden we even contact via FB en het voornemen om appeltaart te gaan eten als ik weer eens in Delft zou zijn. Het is er nooit van gekomen.. wat jammer toch. Veel sterkte voor zijn gezin, familie en vrienden. Rust zacht Peter. 

De Tranen teller

Voorwoord:

'Nadine, ik ben bezig met een boek, wil je een stukje schrijven over hoe je het werken met mij ervaart?'

'Nadine! Ik ben bezig met een boek, naslagwerk; 15 jaar fotografie, ik weet nog niet precies in welke vorm.'
'Misschien moet je sprookjes gaan schrijven Peter, je foto's zijn eigenlijk al sprookjes...'

'Nadine, wil je een stukje schrijven?'

Ok Peter, deze is voor jou, je dierbare gezin, familie, vrienden en ieder ander die jou mist.

De Tranen teller

Lang geleden of tenminste in een tijd die niemand zich kan herinneren, in een land hier ver vandaan, of misschien hier heel dichtbij, afhankelijk van waar je bent op het moment van lezen, woont een vader met zijn vier dierbare dochters.
Al zijn dochters waren anders en ieder had haar eigen unieke kwaliteit en talent.
Ze waren hem allemaal even lief, of in ieder geval zo goed als.
Want welke ouder zou anders durven te beweren?
De vader in kwestie in ieder geval niet.

De beste man leefde al lange tijd met alleen zijn dochters ( waar de moeder was gebleven werd nooit verteld) en was niet 'gezegend' met een zoon.
Dat had hij nooit echt een probleem gevonden, zijn dochters vervulden zijn hart net zo goed met liefde en trots.
Ze waren net zo capabel als iedere andere zoon zou zijn geweest.
Maar zoals nu eenmaal in de geschiedenis en sprookjes heel gewoon is, zou een zoon zijn hele fortuin en scala aan bezittingen erven.
Een dochter zou immers trouwen en haar ouderlijk huis verlaten.
Zijn dochters echter, maakten geen enkele vorm van aanstalten om zelfs maar te overwegen op zoek te gaan naar een geschikte huwelijks kandidaat.
Geen enkel van zijn dochters had ooit zelfs maar geuit te hopen ooit haar 'ware liefde' of 'prins op het witte paard' te vinden.
Eerlijk gezegd kon de liefhebbende vader het ze niet kwalijk nemen.
Zijn dochters waren opgevoed als zelfstandige individuen en hadden al jong geleerd hun verstand te gebruiken en eerlijk gezegd in deze tijd zat geen echtgenoot te wachten op een vrouw die haar hersenen gebruikt, te veel gedoe.

Omdat er een zoon ontbrak aan het gezin, stuitte de vader nu op een probleem, hij had geconstateerd dat hij niet lang meer zou leven, niet dat hij ziek was ofzo, hij was gewoon tot de conclusie gekomen dat hij niet het eeuwige leven had.
Het probleem was nu: Wie zou zijn erfgename worden?
De oudste dochter zou wellicht vanzelfsprekend klinken maar ongehuwde dochters erven nu eenmaal normaliter niet.
Een ander mannelijk familielid zou de eerste optie zijn.
Zelfs een onvolwassen kleinzoon die amper uit de luiers was zou normaliter voor zijn dochters komen.
Maar ook hier ontbrak het aan en dat was niet iets wat hij betreurde, hij gaf de voorkeur aan een eigen dochter.
Maar wie? Dat viel nog te bepalen.

Liefde is onvoorwaardelijk en uiteraard verwacht een ouder niks terug van zijn kroost voor alle liefde die hij geeft.
En toch, zou het niet het eerlijkst zijn om de dochter die het meest van hem hield, tot zijn erfgename te benoemen?
Maar hoe meet je oprechte liefde? 
Na lang denken kwam de eigenzinnige man op het ( naar eigen zeggen) ingenieuze idee: Want wanneer was liefde nu het meest duidelijk en vooral meetbaar? Juist, bij het verliezen van een dierbare!
Tranen met tuiten had hij de weduwe van vijf huizen verderop zien huilen bij het verlies van haar man.
Hij had van de directe buren gehoord dat ze zelfs nu nog huilde en het was toch zeker al zeventien jaar terug dat ze hem aan de woeste diepe zee verloor.
Ze zou de zee met haar tranen kunnen vullen, dat was nog eens een liefhebbende vrouw!
En de bakker uit het dorp  was toch echt een stoere grote vent maar de tranen vloeiden rijkelijk toen hij zijn moeder verloor.

Het besluit was dus snel gemaakt; hij zou de tranen van zijn dochters tellen.
Degene die de meeste tranen zou laten vloeien om het verlies van haar geliefde vadertje, zou zijn  erfgename zijn.
Nu vraag je je wellicht af hoe je tranen kunt tellen maar zo ingewikkeld is dat eigenlijk niet: Je hoeft ze enkel maar op te vangen, meten is immers weten.

Het oprechte verdriet om het verlies om hun vader, dat is het ware probleem.
Want hoe oprecht is het verdriet als je er nog bent?
En de beslissing van een erfgename kan nu eenmaal niet pas gemaakt worden als hij daadwerkelijk dit leven had verlaten.
Er moest dus een illusie gewekt worden waarin zijn dochters daadwerkelijk het verdriet van verlies om hem zouden voelen.
Dit verdriet zou dan geobserveerd moeten worden en de tranen dan dus vervolgens zorgvuldig opgevangen.
Zo klaar als een klontje, het was de enige manier.

In deze tijd en op deze plek zou je wellicht denken: 'Goh, vertel je dochters toch gewoon dat je niet lang meer te leven hebt, dan zie je toch gelijk wie het hardste huilt.'
Maar zo werkt dat nu eenmaal niet in sprookjes, in sprookjes moeten prinsessen gered worden, slechteriken gestraft en lessen geleerd.
In sprookjes bestaat magie en is er een samensmelting tussen diverse werelden en dimensies.
Zo ook natuurlijk hier.
In deze tijd zou je bij waanbeelden en ideeën gewoon spreken van een burn-out, een zenuwinzinking of wellicht psychose.
Je zou ook botweg kunnen zeggen dat iemand totaal krankjorum is.
Maar dit is nu eenmaal niet onze wereld en tijd.

Ons vadertje was een fervent maker van brouwsels, een toverkol of heks zou men hem noemen als hij een vrouw was geweest.
Maar hij was een man dus men noemde hem een dokter, een uitvinder en een genie.
Met het juiste brouwsel en een verhaaltje wat hij binnen een half uur na het nemen van het goedje moest ophangen was de illusie van het wegvallen van hun geliefde vader al snel gewekt en voor hun de nieuwe realiteit.

Het moment van meten en weten was aangebroken.
Alle vier zijn dochters leken behoorlijk aangeslagen om het verlies van hun vader.
Toch viel het aantal tranen dat er vloeide de verbaasde vader behoorlijk tegen.

Zijn oudste dochter was altijd al introvert geweest, met haar neus in de boeken en chronische frons op haar voorhoofd, alsof ze altijd diep aan het nadenken was.
De weinige woorden die ze wisselde waren amper meer dan gefluister.
Van haar had hij geen dramatisch gekrijs en hysterische huilbui verwacht maar waren een paar tranen nu echt teveel gevraagd?
Hij had immers de meeste jaren als vader zijnde met haar doorgebracht.
Maar terwijl hij naast haar stond in de hoop tranen op te vangen, zonder dat ze hem kon zien, in de illusie hem voor altijd kwijt te zijn, leek ze meer in gedachten verzonken en verdiept in een boek dan ziek van verdriet te zijn.
Hij ving geen enkele traan op.

Hoewel de teleurstelling groot was, vrolijkte de vader zichzelf op met het feit dat hij nog drie dochters had.
Zijn tweede dochter was wellicht geen extravert persoon maar ze was absoluut niet zo introvert als zijn oudste dochter.
Wellicht omdat zijn tweede dochter graag gedichten schreef, dat benodigde immers een vorm van uiting.
Tot zijn grote ontsteltenis liet ook zijn tweede dochter geen enkele traan vallen.
In plaats van een ontroostbaar huilen, wat normaliter gepaard ging met duizenden tranen, herlas ze haar eerder geschreven gedichten urenlang achter elkaar door.
Alsof dit een moment was om kritisch haar werk te bestuderen.
Het stak de vader behoorlijk dat de helft van zijn kroost geen traan om hem gelaten had en gewoon doorging met de dagelijkse gang van zaken.

Zijn derde dochter zou toch zeker meerdere tranen laten om het verlies van haar vader?
Dit meisje zat dan wel vaak met haar hoofd in de wolken (nou ja, sterren want deze bestudeerde ze maar wat graag) maar van haar vader hield ze absoluut.
Meerdere pogingen deed hij om haar tranen op te vangen, tevergeefs.
Ze leek enkel naar de sterren te turen.
Meer nog dan ooit.
De wanhoop was de teleurgestelde vader nu onderhand wel nabij.
Drie dochters verder en nog geen een had ook maar een enkele traan om hem gelaten.

De jongste dochter was zijn laatste hoop.
Triest was het wel, zijn vele jaren als liefhebbende vader waren nog geen enkele traan waard geweest.
Waar doe je het dan toch als ouder allemaal voor vroeg de verwarde arme man zich af.
Zijn jongste dochter hoefde slechts maar een enkele traan over haar wang te laten glijden en haar verdriet zou al groter zijn dan die van haar oudere zussen tezamen.
Maar ook de jongste dochter, die de stem van een nachtegaal had liet geen enkele traan vallen.
In plaats daarvan liep ze zacht neuriënd door het huis heen, iets van een onbekende maar zoete melodie.

De vader was nu toch echt verontwaardigd!
Had hij nu toch maar een zoon gehad.
Dan had hij deze beschamende ellende niet hoeven doorstaan.
De illusie zou nu snel opgeheven zijn en hij zou zijn dochters hier dan ook zeker op aanspreken.
Alle vier de dochters liet hij via een briefje weten samen te komen op een tijdstip vijf minuten voor de illusie zou verdwijnen.
Zo zagen de dochters hun vader opeens weer voor hun staan.
Spontaan begonnen alle vier hard te huilen.
Ontroostbaar zo leek het voor wel drie uur lang aan een stuk door.
Hun vader verbaasd vroeg hun toen ze eindelijk tot bedaren leken te zijn  gekomen: 'Maar waarom huilen jullie, ik ben er nu toch?'
'Ach, lieve vader...' Fluisterde de oudste.
'Ik dacht dat we u verloren hadden, ik heb het verhaaltje dat u mij als kind voorlas wel honderd keer gelezen, in de hoop een stukje van u bij me te hebben.'
'Vadertje..' Hikte zijn tweede dochter, ik heb de gedichten die ik aan u schreef als kind wel honderd keer herlezen, om er maar zeker van te zijn dat ik u genoeg heb verteld hoeveel ik van u hou...'
'Ow vader!' Snikte de derde dochter: 'Ik heb alle sterren afgezocht om te zoeken naar die van u! Want u vertelde ooit dat elke geliefde uiteindelijk daar te vinden zou zijn...'
'Vadertje lief, ik heb u zo lief.' Zong zijn jongste dochter op de zoete melodie die ze eerder daarvoor nog enkel neuriede..

De vader had zich nooit zo geliefd gevoeld als op dat moment.
Hij besefte dat liefde niet te meten is door tranen van verdriet, zelfs niet met tranen van geluk.
Zelfs woorden schieten vaak tekort en kunnen niet altijd vertellen hoe sterk liefde is.
In welke vorm dan ook.
Bovendien: Niet iedereen kan toveren met woorden.
Je zult nooit precies weten 'hoeveel' iemand van je houdt.
'Gelukkig maar dat ik voorlopig nog even leef om te genieten van de liefde die ik heb ontdekt.' Dacht de vader.

Wie uiteindelijk zijn erfgenaam is geworden?
Dat is nooit verteld en eigenlijk ook niet van belang.
Of ze nog lang leefden evenmin, gelukkig daarentegen? Absoluut.

Nawoord

Wist je dat de serie 'Zenn's perfume' in het moodboard nog ' De Tranen teller' heette?

Dit is een voorbeeld van wat Peter met gemak deed: verhalen vertellen.
En ondanks zijn visie en duizenden ideeën, kon hij het toch opbrengen om een teamplayer te zijn.
Met zijn inspiratie en creativiteit had hij met gemak driehonderd kunnen worden en was hij nog niet uitverteld geweest.
Deze shoot is met een groot team neergezet, ik was erbij, inclusief baby en man.
Elke shoot daarna bleef je weer vragen wanneer ik ze weer meenam...

Dank je wel Peter, dat ik onderdeel van je ideeën mocht zijn.
Dank je wel dat je onderdeel van mijn ideeën wilde zijn.
Maar nog het meest: Dank je voor je vriendschap!
Ik mis je ...

Liefs, knutschies en knuffels,
Nadine

Peter we hebben heel wat meegemaakt samen. Vond het altijd leuk om je te helpen in de foto studio's. Wat hebben we een lol gehad. Je zal atijd in onze gedachten blijven. We gaan je missen. Jacqueline, Kai en Sven heel veel sterkte.

Vandaag een bezoekje aan Pakhuis Meesteren, dankbare herinneringen komen naar boven. Toen nog een leeg rauw pand waar ik samen met Peter vele fotoshoots heb mogen organiseren. Deze foto is er eentje van. 
Peter, bedankt voor de bijzonder mooie tijd met vele samenwerkingen, we zullen je zeker niet vergeten. 
Het was een creatief feestje. 

Warme groet & veel sterkte aan familie en vrienden,

De laatste keer bij Kobus op 27 juni jl.

Peet, alles is al gezegd, dat heeft Jacqueline gedaan. Daar was geen ‘poppenkast’ bij, geloof me. Ik ga je verschrikkelijk missen. Het zoet van de appeltaart borrelt in mijn gedachten al naar boven, samen met zoete herinneringen. En dóór…!

Je vriend Michiel Krop

1982. Peter, mijn zus Marja en ik waren naar een concert van Kid Creole and the Coconuts geweest in Ahoy, Rotterdam. Op de terugweg stonden we op een groot kruispunt na de Maastunnel, in mijn oude kanarie gele Opel Kadett, voor een rood verkeerslicht te wachten. Opeens zag Peter een poster van de aankondiging van het concert van Kid Creole and the Coconuts. Het was zo’n poster die op een stevige plaat aan een lantaarnpaal vastgebonden zat. “Zoooo die is gaaf, die wil ik”, riep Peter enthousiast.  “Als jij nou even hier wacht, dan stap ik uit en kijk ik of ik hem los kan maken”, zei hij. “Ik kan hier echt niet stil blijven staan hoor, we staan midden op een groot kruispunt, als het licht groen is moet ik wel verder rijden”, zei ik. “Je kan toch je alarmlichten aanzetten” zei Peter. “Nee Peet, dat ga ik echt niet doen, veel te gevaarlijk”. Het licht sprong op groen en ik reed verder. Peter was boos.

In die tijd kon je zijn boosheid onderverdelen in 3 categorieën.

Categorie 1 = beetje boos = pruillip.

Categorie 2 = behoorlijk boos = pruillip en armen over elkaar.

Categorie 3 = heel boos = pruillip, armen over elkaar, zwijgen.

Ik schatte in dat het in dit geval een categorie 2 zou zijn, maar dat had ik mis, want toen ik tegen Peter zei dat we heus nog wel meer posters tegen zouden komen, zei hij niks terug en wist ik dat het een gevalletje categorie 3 was. Dus we reden zwijgend verder. Inmiddels begon ik toch wel wat nerveus te worden want we waren al bij Blijdorp en we hadden geen poster meer gezien. Plotseling riep hij: “Ja, daar staat er één!” Ik kon de auto aan de kant zetten en we stapten alle drie uit. Peter en Marja zouden proberen de poster los te maken en ik moest op de uitkijk gaan staan. Dat losmaken viel nog niet mee, want we hadden geen tang of schaar of zoiets. Maar na een tijdje frutten was hij los. We dachten dat de poster wel in de kofferbak zou passen, maar helaas, zelfs niet bijna. De tweede poging was om hem door de deur op de achterbank te schuiven, maar dat paste ook niet. Stonden we daar midden in de nacht met een veel te grote poster. Een half uur en vele pogingen verder zat de poster toch in de auto. We hadden hem via een gleuf bij de kofferbak schuin omhoog en langs het dak naar voren geschoven. De euforie was groot! Alleen moesten we zelf natuurlijk ook nog in de auto en dat was nog best een dingetje. Peter kroop als eerste onder de poster en duwde hem met beide handen omhoog tegen het dak, zodat Marja en ik ook konden gaan zitten. Peter en Marja zaten met hun handen boven hun hoofd de poster tegen het dak te duwen, zodat we zo veilig mogelijk konden rijden. Dat omhoog houden lijkt makkelijker dan het is, want we waren net Zestienhoven gepasseerd of Peter en Marja begonnen te klagen dat het wel erg zwaar werd en dat ze het bijna niet meer volhielden, dus of ik maar even plankgas wilde geven. We haalden nog net de afslag Delft Zuid en toen hielden ze het echt niet meer vol en lieten de poster zakken, hij steunde nu op onze hoofden! Dus ik moest met een poster op m’n hoofd van Delft Zuid naar Den Hoorn rijden, onder normale omstandigheden geen grote afstand, maar met een poster op je hoofd duurt het nog best lang. Wat was ik opgelucht toen we bij de Looksingel aankwamen. De pruillip van Peter had inmiddels plaatsgemaakt voor een grote grijns van oor tot oor!

Peter en ik zijn naar heel wat concerten geweest en om de één of andere reden gebeurde er altijd wel iets bijzonders.

Bedankt Peet, voor de mooie jeugdherinneringen die ik met je heb mogen maken.

Peters naasten wens ik veel kracht. Ik hoop dat de tijd rust zal brengen in jullie gedachten, zodat kostbare en mooie herinneringen dit grote verlies kunnen verzachten.

Veel gedoken, veel gelachen, vele mooie gesprekken op weg naar de duikstek. Bijna 150 keer samen het wateroppervlak boven ons gelaten! Vaarwel oude makker!

In 1994 ging ik van de Mytylschool naar Pluspunt daar werd Peter mijn Fysiotherapeut . Wij hebben veel geoefend en gelachen.Ook zijn wij op dezelfde dag jaig . Een anekdote: Ik ging oefenen om te lopen met mijn eerste rollator Peter zei als ik twee duimen omhoog steek dan mag je hem mee naar huis nemen . Dus het begon op een gegeven moment met een duim omhoog en een naar beneden. Na veel oefenen stak Peter uiteindelijk twee duimen omhoog en mocht ik de rollator mee naar huis nemen. Ik kan er een boek over schrijven. Later op de VSOP werd hij mijn zorg coördinator. De laatste stuurden we mekaar af en toe een berichtje . Ik wist niet dat het zo slecht ging met Peter en ben erg geschrokken van het nieuws en was erg verdrietig. Sterkte aan de nabestaanden groet Walter de Bie