De waarde van diversiteit

Touraj Ghadimkhani is al veertien jaar actief binnen de vereniging. Eerst in de Raad van Afgevaardigden, later als bestuurslid met PR en marketing in zijn portefeuille. “Ik was de eerste allochtoon in de Raad van Afgevaardigden”, vertelt hij. “Ze vroegen mij omdat ik uit een andere cultuur kom en daarmee van toegevoegde waarde kon zijn.”

Touraj groeide op in Iran en studeerde later in Turkije. Inmiddels woont hij al ruim dertig jaar in Nederland, samen met zijn gezin. “Zij geven mij hier een veilig thuis. Bij De Laatste Eer kreeg ik de ruimte om iets terug te doen voor de Delftse samenleving en voor de vereniging.”

Meer dan een uitvaart

Wie denkt dat De Laatste Eer alleen draait om begraven, heeft het mis. “Bij ons gaat het niet alleen over de dood, maar juist ook om het leven,” legt Touraj uit. Daarom ondersteunt de vereniging talloze maatschappelijke en sociale initiatieven, zoals het Alzheimer Café, Inloophuis Debora, het Hospice en de Stichting Samenwerkende Bond voor de Ouderen. Ook culturele projecten, zoals het Museum Van Marken en Museum Prinsenhof, worden gesteund.

Voor Touraj voelt de vereniging als een warm bad: “Ik heb me nooit een buitenstaander gevoeld. Het voelt als familie.”

Leren en uitwisselen

Zijn eerste Nederlandse begrafenis maakte diepe indruk: “Ik beleefde dat vol verbazing. Alles gaat hier zo snel, terwijl in mijn traditie de rouwperiode veertig dagen duurt. Ook het feit dat familieleden toespraken houden, kende ik niet.” Die verschillen zorgden eerst voor verwondering, maar later juist voor begrip: “Je leert de Nederlandse cultuur beter begrijpen.”

Een brug bouwen

Met zijn culturele achtergrond kan Touraj ook iets teruggeven. “De Laatste Eer is diverser en inclusiever geworden, mede door de bijdrage van mensen zoals ik en andere niet-Nederlanders. Je houdt elkaar een spiegel voor en leert van elkaar. Dat verrijkt.”

Ook praktisch bracht dit veranderingen met zich mee: “Zo leggen we nu kransen op 4 mei en ondersteunen we mensen uit andere culturen bij hun uitvaart, volgens hun eigen waarden en tradities.”

Verbinden, versterken, verwelkomen

Door de uitwisseling van culturen veranderden zelfs Touraj’s eigen gedachten over afscheid. “Ik zou nu serieus overwegen om gecremeerd te worden. In Iran zou dat ondenkbaar zijn geweest. Maar dat is juist de kracht van De Laatste Eer: verbinden, versterken en verwelkomen. Niemand staat hier voor een dichte deur.”

Of, zoals Touraj het glimlachend samenvat: “De Laatste Eer verdient een Michelinster.”