Het is nu meer dan 10 jaar geleden. Hun zoontjes Junior en Benjamin kwamen respectievelijk op 30 april 2009 en op 21 mei 2011 ter wereld, in beide gevallen na een onvoldragen zwangerschap van 23 weken en 4 dagen.
‘Deze ervaring hoort bij ons’
“Het verlies heeft ons wezenlijk veranderd”, zegt Jasper. “Iedereen gaat op een andere manier om met zo’n groot verdriet. Gelukkig wisten Norma en ik elkaar daarin heel goed te steunen. Het verlies is een onderdeel geworden van ons leven.” Norma: “Het klinkt misschien gek, maar ik had deze ervaring voor geen goud willen missen. Het hoort bij ons.”
Verliefd op de echo
Mensen weten volgens het echtpaar vaak niet hoe ze ermee om moeten gaan. Norma: “Een collega zei bijvoorbeeld: ‘Ach, als je een jong kind verliest, dat stelt nog vrij weinig voor. Een ouder kindje, dát is pas erg.’ Die opmerking kwetste mij zo, ik wist gewoon niet hoe ik moest reageren.”
Jasper: “Vanaf het moment dat je weet dat je vader en moeder wordt, hou je al ontzettend veel van je kindje. Norma: “En de echo’s… daar waren wij zo verliefd op! Je verheugt je op een toekomst als ouders. Dat toekomstbeeld valt van de een op de andere dag in duigen. Je wereld stort in.”
Milder
Jasper: “Voordat dit gebeurde, had ik nooit échte pijn gekend. Dit verdriet was groter dan ik aankon. Deze ervaring heeft mij milder gemaakt. Naar mijzelf en naar anderen. Ik ben minder oordelend, toegankelijker en sensitiever geworden, mede door hoe we zelf zijn benaderd.”
Norma: “Er wordt bijvoorbeeld heel makkelijk, op de man af gevraagd: ‘En, heb jij kinderen?’ Ik vond dat heel confronterend. Dan zei ik maar: ‘Nee, ik heb geen kinderen.’ Maar het voelde verschrikkelijk om Junior en Benjamin te ontkennen.”
Erkenning van hun bestaan
“Op een gegeven moment dacht ik: ik moet het gewoon eerlijk vertellen”, vervolgt ze. “Dat was moeilijk. Het voelde telkens alsof iemand een dolk in mijn hart stak. Naarmate de tijd verstreek, werd dat minder. Inmiddels vind ik het fijn om over hen te praten. Dat is een erkenning van hun bestaan. Soms komen daarbij weer de emoties naar boven, maar dat is niet erg.”
Norma: “Tijdens ons verwerkingsproces ontdekten we dat meerdere mensen in onze naaste omgeving hetzelfde hadden meegemaakt. Soms was het al lang geleden, maar er was nooit over gesproken. We ontdekten dat ouders hun kindje vaak niet eens mochten zien. Het werd snel weggehaald, er was geen afscheid en het kindje kreeg geen naam. Terwijl dat zo belangrijk is voor het verwerkingsproces.”
Contact met andere ouders
Junior en Benjamin liggen begraven op Iepenhof. Jasper: “Wij bezoeken hen vaak en dan lopen we langs andere kindergraven, we zien nieuwe grafjes en ouders bij wie het verdriet verser is dan bij ons. Norma: “Soms heb ik zo’n behoefte om even naar ze toe te gaan en ze een knuffel te geven. Dat doe je natuurlijk niet, maar we wisselen wel blikken van verstandhouding uit. Hoe langer we daar kwamen, hoe meer interesse we kregen in hun verhalen. Niet alleen over het verdriet maar ook over de manier waarop ze verder leven met het verlies. Het zijn verhalen van liefde en veerkracht.”
De kinderen van Iepenhof
Een half jaar geleden deden ze een oproep om in contact te komen met andere ouders. “We willen de kinderen een stem geven en de ouders vragen hoe zij omgaan met hun verdriet. Die verhalen willen we bundelen in een boek, genaamd De kinderen van Iepenhof. We denken dat dit veel mensen kan helpen. De opbrengst schenken we aan een goed doel gericht op kinderen.” Iedereen die zijn of haar verhaal wil delen, kan contact opnemen via kinderenvaniepenhof@gmail.com.
Troosttuin
Wat niet iedereen weet, is dat Iepenhof een troosttuin heeft voor overleden kinderen. Dit is een plek voor iedere ouder die afscheid heeft moeten nemen van een kind. In de troosttuin staat een prachtig monument met talloze kleurrijke vlinders die symbool staan voor overleden kinderen. Ouders kunnen een vlinder kopen en op het monument laten plaatsen. De naam van het kindje wordt gegraveerd in een naamplaatje onder de vlinder.
Cirkel van licht
De Laatste Eer omarmde het initiatief van Norma en Jasper en stelde voor om mee te doen met Wereldlichtjesdag. Daarbij steken mensen over de hele wereld op 12 december om 19.00 uur een kaars aansteken. Doordat dit in elke tijdzone om 19.00 uur gebeurt, ontstaat er gedurende 24 uur een wereldwijde cirkel van licht, ter herinnering aan alle overleden kinderen.
“Dit jaar zou deze herdenking voor het eerst plaatsvinden in Delft”, vertelt algemeen directeur Marc Krans. “Tot onze grote spijt hebben we het, gezien de coronamaatregelen, moeten annuleren. We zijn van plan het volgend jaar op de tweede zondag van december alsnog te organiseren.”
Steek een kaars aan
Norma en Jasper betreuren dat de gezamenlijke herdenking op 12 december niet doorgaat. Jasper zou een gedicht voordragen, wat dus ook niet gaat. Wel kun je het gedicht vanaf 12 december lezen via de Facebook– en Instagrampagina van De Laatste Eer.
“Wij zullen in ieder geval thuis op 12 december om 19.00 uur een kaars aansteken om Junior en Benjamin te herdenken en we roepen iedereen op hetzelfde te doen. We zijn De Laatste Eer heel dankbaar voor de aandacht voor ons initiatief. We hopen dat het leidt tot reacties van andere ouders.”
(Dit artikel verscheen op 2 december 2021 op indebuurt.nl/delft)
